Όπως μας αρέσουν τα παραμύθια του Άντερσον και οι “Χίλιες και μία Νύχτες”, έτσι και οι θαλάσσιες χελώνες έχουν και αυτές τα δικά τους παραμύθια με χαρούμενο τέλος. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία καλή νεράιδα και ένα γενναίο βασιλόπουλο…
Ήταν Φεβρουάριος του 2002 όταν μια αιγυπτιοπούλα η Γιασμίν Μαχμούντ, είδε σε ένα γνωστό και ακριβό εστιατόριο του Πορτ Σαίντ, μία θαλάσσια χελώνα να προσπαθεί απελπισμένα να “κολυμπήσει” μέσα σε μια πολύ μικρή πλαστική λεκάνη, ίση με το σώμα της, γεμάτη με βρώμικο νερό. Την κρατούσαν εκεί ως “μασκότ” τρία ολόκληρα χρόνια όπου οι πελάτες την περιτριγύριζαν, την πείραζαν και την άγγιζαν με τα χέρια τους!
Η Γιασμίν αντικρίζοντας αυτό το θέαμα, παρακάλεσε να λυπηθούν τη χελώνα. Τα παρακάλια της όμως δεν είχαν ανταπόκριση. Έτσι, άρχισε να ζητάει βοήθεια από ανθρώπους και οικολογικές οργανώσεις, μέχρι που έστειλε και κάποιον να προσπαθήσει να την αγοράσει, χωρίς όμως επιτυχία. Η άτυχη χελώνα παρέμενε φυλακισμένη στη λεκάνη της, ανίκανη να κινηθεί…
Στην ιστορία μας μπαίνει ο αντιπρόσωπός μας στην Αίγυπτο Μοχάμεντ Νάντα, από τον οποίο είχαμε ζητήσει να επέμβει και να βοηθήσει. Πράγματι, τηλεφώνησε αμέσως στο εστιατόριο, αλλά του είπανε πως η χελώνα είχε ήδη απελευθερωθεί! Η Γιασμίν όμως τον ειδοποίησε ότι η δυστυχισμένη η χελώνα βρισκόταν ακόμα εκεί. Πέρασαν δυο μέρες, όταν λάβαμε γράμμα από το Μοχάμεντ που μας έλεγε: “Είναι 4:20 το πρωί, μόλις γύρισα από το Πορτ Σαίντ και μαζί μου έχω τη ΧΕΛΩΝΑ!!!!”
Ο Μοχάμεντ είχε πάει στο εστιατόριο, εξήγησε στον ιδιοκτήτη πως είχαν γίνει πολλά παράπονα για τη θαλάσσια χελώνα και ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν καλό ούτε γι’ αυτόν, ούτε για την εικόνα της Αιγύπτου στο εξωτερικό. Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου πείστηκε και έδειξε την ευγενική του καρδιά λέγοντας: «Εγώ αγαπώ τη χελώνα! Μου φέρνει γούρι και την κρατώ μόνο για να τη βλέπουν».
Τελικά ο Μοχάμεντ, το “γενναίο βασιλόπουλο” νίκησε και κατάφερε να πάρει το “θησαυρό” που τον ονόμασε “Γιασμίν” για να τιμήσει την “καλή νεράιδα” που την έσωσε. Όταν ενημέρωσε τη Γιασμίν για την εξέλιξη της ιστορίας, εκείνη δάκρυσε, γέλασε και δάκρυσε ξανά…
Στη συνέχεια ο Μοχάμεντ πήρε τη χελώνα μαζί του και επειδή ήταν αδύναμη και έπρεπε να γυμνάσει τα πτερύγια της, την κράτησε για μια βδομάδα στην άνετη μπανιέρα τυ σπιτιού του. Εκεί, της προσέφερε καθημερινά τις αγαπημένες της λιχουδιές, όπως καλαμαράκια και γαρίδες. Έτσι κι εκείνη άρχισε σιγά-σιγά να συνέρχεται.
Η μεγάλη μέρα για την απελευθέρωση της χελώνας έφτασε, και στις 07/06/02, η καλή νεράιδα Γιασμίν, 150 μαθητές από 4 σχολεία, πολλοί γονείς, είκοσι δάσκαλοι, αντιπρόσωποι της κυβέρνησης, η τηλεόραση και τα ΜΜΕ, ήταν όλοι παρόντες στο Λιμάνι της Αλεξάνδρειας για να ακούσουν την ιστορία της θαλάσσιας χελώνας και να παρευρεθούν στο χαρούμενο γεγονός!
Το “γενναίο βασιλόπουλο”, ο Μοχάμεντ, τους μίλησε για τις θαλάσσιες χελώνες και για το πώς σώθηκε η “Γιασμίν”, σαν να ήταν η ίδια η χελώνα που έλεγε την ιστορία της. Στη συνέχεια, ακολούθησε διαγωνισμός ζωγραφικής όπου τα παιδιά έδειξαν μεγάλη φαντασία και δημιουργικότητα. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι έγραψε: «Θα ‘θελα να έχω κι εγώ πτερύγια για να μπορώ να κολυμπώ για πάντα μαζί σου, Γιασμίν»!
Ο Μοχάμεντ, η Γιασμίν και η χελώνα “Γιασμίν” ξανοίχτηκαν με μια βάρκα στη θάλασσα ενώ τα παιδιά ζητωκραύγαζαν και τους αποχαιρετούσαν κουνώντας τα χέρια τους από το Λιμάνι.
Ο Μοχάμεντ βούτηξε στη θάλασσα και η “καλή νεράιδα” του έδωσε στα χέρια τη “Γιασμίν”. Εκείνος την ακούμπησε προσεκτικά πάνω στο κύμα και η χελώνα βούτηξε και χάθηκε στα γαλάζια νερά…
Όταν το “βασιλόπουλο” πάτησε τη στεριά τα 150 παιδιά τον περίμεναν και ρωτούσαν: “Ξαναγύρισε στο σπίτι της;”
Ναι, η “Γιασμίν” γύρισε επιτέλους στο σπίτι της κολυμπώντας στα πανέμορφα γαλάζια νερά της Μεσογείου. Ένα χαρούμενο τέλος για ένα αληθινό παραμύθι!
